تاریخچه بلدرچین و انواع نژادهای آن

با توجه به روند رو به افزایش جمعیت و تقاضای مردم جهت مصرف گوشت و تخم بلدرچین و اقتصادی بودن آن از نظر تولید، پیش بینی می شود پرورش این پرنده توسعه بیشتری پیدا کند.

توسعه علوم مختلف دامی و پیدایش روش های مدرن در پرورش صنعتی بلدرچین و مبارزه با بیماری های آن سبب کاهش ضایعات و افزایش تولید شده است. از طرفی با کوتاه بودن طول دوره پرورش بلدرچین (36 تا 42 روز) سود حاصل از پرورش آن قابل توجه می باشد. اما اگر بخواهیم  به این صنعت وارد شویم و از مزایای آن بهرمند شویم باید با اطلاعات کامل از پرورش این پرنده کوچک، خوش بنیه و مقاوم آگاه شویم و صفر تا 100 مراحل پرورش را یاد بگیریم که توصیه میکنم در سایت پیشگامان بلدرچین همراه ما باشید تا در مقالات آموزشی پیش رو بتوانیم به عنوان راهنمای پرورش بلدرچین اکثر جنبه های مدیریت پرروش این پرنده را بررسی کنیم. 

تاریخچه پرورش بلدرچین

تقزیبا تمام بلدرچین های ژاپنی اهلی از بلدرچین ژاپنی وحشی منشاء گرفته اند. دانشمندی به نام وتربی در سال 1961 چنین بیان می کند که بلدرچین اولین پرنده ای است که توسط انسان اهلی شده است  که اساس این صحبت براساس رسم التصویری از قلمرو مصر باستان که مربوط به 2500 سال قبل از میلاد مسیح می باشد که به احتمال قریب تصویر پرنده موجود در آن، مربوط به بلدرچین است. در حدود قرن یازدهم کوترنیکس ها، چه آنهایی که در ژاپن بوده اند و چه آن هایی که در آن زمان، از کشور چین به ژاپن وارد شده بودند، در ابتدا به عنوان پرندگان زینتی و آوازه خوان نگه داری می شدند.

در سال 1930 اولین پیشرفت صنعت بلدرچین اتفاق افتاد و به دنبال برای اولین بار بلدرچین به عنوان یک حیوان آزمایشگاهی جهت مطالعات ژنتیکی معرفی شد و بتدریج جهت تولید تخم و گوشت مورد توجه قرار گرفت و پرورش آن در کشور های آسیایی گسترش یافت. در قرن 19 میلادی در کشور ژاپن به صورت صورت گسترده به منظور تولید گوشت و تخم مورد استفاده قرار گرفتند. و به دنبال آن گله هایی در تایوان، کره و چین ایجاد گردیدند. پرورش بلدرچین در ایران نیز از چند دهه گذشته آغاز شده و با توجه به شرایط اقلیمی کشور و سازگاری خوب بلدرچین با آب و هوای گرم، و همچنین پرورش آسان تر نسبت به سایر طیور تمایل برای پرورش این پرنده در حال افزایش است. در ایران استان های یزد، خراسان، تهران، خوزستان، قم و اصفهان بیشترین میزان پرورش را دارا می باشد در حالی که درسایر استانهای مناطق سردسیر از جمله اردبیل، مازندران، لرستان و ... در حال گسترش می باشد.

طبقه بندی

از لحاظ جانور شناسی بلدرچین به سلسله جانوران، شاخه طنابداران، زیر شاخه مهره داران، رده پرندگان، راسته مرغان، خانواده قرقاول سانان، زیر خانواده مرغان مزرعه، جنس کوترنیکس و به یکی از گونه های Coternix, Coternix، Coternix, Japonica، Coternix, Coromandelica، Coternix, Delegorguei و Coternix, Pectoralis تعلق دارد.

نژادهای بلدرچین

نژاد بلدرچین وحشی (کوترنیکس)

   این نژاد که دارای بیشترین جمعیت در دنیا است در سراسر دنیا گسترش یافته و در اکثر نقاط به آن بلدرچین ژاپنی ( Coternix Japonica یا Japanese quail) می گویند. طول بدن این پرنده 140 تا 153 میلی متر می باشد و در هردو جنس لکه های تیره قهوه ای، زرد مایل به قرمز و کرم در پشت، زیر شکم و پهلوها وجود دارد. در جنس نر پرهای گردن قهوه ای و پرهای سینه  قرمز متمایل به قهوه ای روشن بوده و کاملا مشهود می باشد در حالی که در جنس ماده پرهای گردن و سینه روشن هستند و لکه های سیاه رنگ به شکل نقطه ها یا نوار هایی ظاهر می شوند. با استفاده از این ویژیگی ظاهری می توان تعیین جنسیت را در سن حدود 3 هفتگی مشخص نمود. در بلدرچین ژاپنی جنس ماده بزرگتر از جنس نر است.

   علاوه بر نوع تجارتی یا معمولی نژاد وحشی، چندین سویه ی دیگر نیز با تنوع رنگ مختلف در این نژاد دیده می شوند که عبارتند از

   سویه بلدرچین مانچوریا (Manchuria Quai) پرنده هایی به رنگ طلائی یا رنگ گندمی هستند.

 سویه بلدرچین رنج (Range Quail) که نوعی از بلدرچین با پرهای سیاه است. 

سویه بلدرچین قهوه ای مایل به زرد (Fawn Quail)، سویه ی بلدرچین سیاه و سفید (Tuxedo Quail) و سویه بلدرچین سفید انگلیسی (English white) که نوعي از بلدرچین با پرهای سفید و قسمت های سیاه است.

نژاد بلدرچین باب وایت (Bobwhite Quail)

    نژاد بومی کانادا، براي توســعه کیفیت در آمریکا بر روي نژادي از بلدرچین که شهرت زیادی دارد کار می شود این پرنده از همتای ژاپنی خود جثه بزرگتری داشته اما گوشت آن از کیفیت کمتری برخوردار است. در بین این نژاد سویه های نادر به کرات قابل مشاهده هستند.

نژاد بلدرچین چینی (Coturnix Quail)

   کوچکترین نژاد بلدرچین است که از نظر ویژگی¬های ظاهری دارای چشمانی کاملا گرد، نوک عقابی و نسبت به جثه بلندتر، بدنی کاملا گرد با دمی بسیار کوتاه تر می باشد 

ویژگی های عمومی و فیزیولوژیکی بلدرچین ژاپنی

   این پرنده بسیار پرطاقت، نیرومند و مقاوم می باشد و می تواند بخاطر سازگاری بالا به شرایط نامساعد در گستره ی وسیعی از مناطق با آب و هوای گوناگون رشد و تولیدمثل نمایند. جوجه بلدرچین با وزن تولد حدود 9 تا 11 گرم، بسیار پر تحرک هستند. دمای بدن این پرنده حدود 15/42 تا 71/42 و دمای محیطی مورد نیاز حدود 30-20 درجه سانتی گراد با رطوبت نسبی 70-45 درصد است. سن بلوغ جنسی در 50-35 روزگی که در جنس نر در حدود 6 هفتگی می-باشد .